Hun waarschuwing bleek een understatement. Zoveel ruimtelijke lelijkheid had ik nog nooit gezien. Tussen pakweg Cabo de Gata en Motril heb je een meer dan honderd kilometer lange en enkele kilometers brede band van plastiekserres die op vele plaatsen tot vlak aan zee staan. Dat hou je toch niet voor mogelijk! Dit moet zowat de overtreffende trap van wansmaak zijn. En: wie eet er zoveel tomaten tijdens onze wintermaanden?

Oké, het is nu wel volle zomer, met veel verse groenten en fruit, maar ik blijf toch met vele vragen zitten over dit systeem van produceren. 

Bij mijn terugkeer toen in België trok ik dan ook meteen op onderzoek uit. In zowat alle supermarkten kwamen de tomaten uit Spanje. Bij de herkomstlocaties kwam ik uit bij dorpen waar ik een week eerder nog zelf was doorgereden.

Veel van die tomaten blijken ook hun weg te vinden naar Oost-Europa en zelfs naar nog verdere bestemmingen.

Omdat wij in Noord-, Oost- en West-Europa tomaten willen tijdens de winter gebeuren er in Zuid-Spanje onvergeeflijke zaken voor mens en natuur. Want vergis je niet: die Costa Plastica ligt in een schitterend decor van gevarieerde vulkanische landschappen. Het is een raadsel hoe je zulke lelijke gedrochten in zo'n fantastisch  landschappen kan neerpoten.

Maar stupid me, het is de economie, jongen. Het gaat om het inkomen van huishoudens en deviezen voor een land. Toch vraag ik me af of er geen betere oplossing bestaat. Of moeten we met zijn allen aan wintertomaten verzaken?