In Cabane volgen we drie jonge mannen. Ze hebben erg verschillende karakters, maar zijn allen gehavend. Twee broers, de stille, norse Manu (Titus De Voogdt) en de naïeve dromer Gilles (Robrecht Vanden Thoren) worden opgeschrikt door een vreemde die komt binnenwaaien in hun loods: Sven (Joris Hessels), een behaagzieke spring-in-het-veld die geen seconde stilte kan verdragen. Hij is op zoek naar antwoorden over de plotse dood van zijn vader.

Het is een prachtrol voor Hessels, die je wellicht kent van Radio Gaga, maar lang daarvoor al zijn strepen verdiende in het theater. Het is mooi om te zien hoe het laagje vernis van Sven steeds meer afbladdert en de onzekerheid die hij ermee wou maskeren, pijnlijk zichtbaar wordt.

GROEIPIJNEN

De regie is in handen van Tom Dupont. Het is de eerste keer dat hij een voorstelling bij Compagnie Cecilia mag regisseren. De moeizame band tussen ouder en kind en het onvermogen om met elkaar te communiceren, is iets waarin hij zich al eerder verdiepte, bijvoorbeeld in de film Offline.

Cabane gaat vooral over volwassen worden. Gedaan met het studentikoze leven en onbezorgd uitgaan, tijd om je verantwoordelijkheid te nemen en voor je gezin te zorgen, of op zijn minst voor jezelf. Met het ouder worden, ga je ook anders naar je ouders kijken. Manu, Gilles en Sven hebben een grote nood aan bevestiging van hun vader.

Ondanks die thematiek houdt Dupont het licht, je voelt je even hard mee met de personages als dat je er om moet lachen. ‘Soms voel ik mij in de wereld als een naaktslak waar een kilo zout boven hangt’, zegt een van de personages op een gegeven moment. Ze bedoelen het goed, maar het lot lijkt elke keer een andere uitdaging voor hen in petto te hebben. Of ze maken al eens de verkeerde keuzes in het leven.

De tekst is van Jeroen Theunissen, die eerder al poëzie en proza schreef, maar nog nooit een theaterstuk. Cabane is tekstueel niet altijd even sterk of evenwichtig. De behoorlijk opgefokte sfeer maakt het stuk iets moeilijker verteerbaar, maar het is een plezier om de drie mannen te zien spelen en volop gebruik te zien maken van de ruimte en de decorelementen.

Vanden Thoren verrast met een prachtig gezongen, melige ballad. De Voogdt, met gebogen rug van het harde werken, speelt voor de verandering heel ingetogen en biedt het nodige tegengewicht voor het hyperactieve personage van Sven. Zijn sterkste momenten zijn die waarin hij fysiek uiting geeft aan zijn innerlijke strubbelingen, zoals wanneer hij op een tweewielertje rondfietst tussen het bordkartonnen bos. Hessels ten slotte balanceert tussen grote emoties en slaagt erin om je te doen meeleven met een personage dat je in het echte leven liefst zou omzeilen.

VR • 10 NOV • 20.00
CABANE
Compagnie Cecilia
Zaventem, CC De Factorij, 02 307 72 72