Brauns was in de oorlog wegens verzetsdaden opgepakt en had als dwangarbeider de ontberingen en wreedheden in een Duits kamp doorstaan. Na de oorlog was de ontreddering groot en het mensbeeld klein. Braem geloofde in de architectuur als therapeutisch instrument die de naoorlogse mens kon bevrijden. Woning Brauns (1953) zou een manifest worden van het bevrijde wonen.

Braem vatte het huis op als het tegenovergestelde van een conventioneel huis. Geen transparante, rechtlijnige indeling van afgemeten ruimtes, maar een organische, sculpturale vormgeving, die aansluit bij het menselijke. Al bij het binnenkomen ervaar je het intieme karakter van de ruimte.

‘Intime et accueillante’, zo omschrijven de huidige bewoners deze opmerkelijke woning.

Vanuit de hal, waarop slaapkamers en garage uitkomen, voert de ietwat verscholen spiraalvormige trap je naar hoger gelegen kleine en grotere open leefvertrekken op verschillende niveaus: een centrale haardhoek, een zonovergoten woonruimte met zicht op de tuin en een studio.

De trap wentelt verder opwaarts naar de eethoek en de keuken, waar je, als in een cockpit, door een smalle raamstrook uitkijkt op straat en wolken. Het is één spiraalbeweging van leefvolumes met een eigen karakter die in elkaar overvloeien.

Verschillende texturen, gekleurde wandvlakken en vloerbekleding, grote en kleine raampartijen versterken de beleving. ‘Intime et accueillante’, zo omschrijven de huidige bewoners deze opmerkelijke woning.