Bontridder maakte in de 20e eeuw als dichter deel uit van de Vijftigers, waar ook Hugo Claus en Louis Paul Boon toe behoorden, en bleef zijn hele leven actief als dichter. Hij schreef ook uitvoerig over de rol en het karakter van de hedendaagse architectuur, waarin hij stelde dat de architect zijn engagement moet opnemen tegenover individu en samenleving. In zijn architectuur voel je zijn grote bekommernis om de mens. Hij streefde naar een architectuur die de mens wil verlossen uit een verkeerd gebouwd universum van massificatie en uniformisering. De vorm van zijn eigen woning uit 1959 vergeleek hij met die van een slapende kat. Alle vertrekken, zowel de leefruimtes van de privéwoonst als zijn werkvertrek achteraan, nestelen zich op verschillende niveaus rond een kleine centrale patio, de spil van de woning waarop alle ruimtes uitkijken. In de leefruimte aan de patio sta je visueel in verbinding met alle ruimtes en heerst een intiem ruimtegevoel. De vertrekken volgen als op het ritme van een golf het niveauverschil van het terrein en bieden uitzicht op de om gevende tuin. De woning is bescheiden, de slaapkamers zijn zelfs heel klein en voor de uitvoering werden sobere, eenvoudige materialen gebruikt als wit metsel werk, linoleum voor de vloeren, grote metalen vensters. Geen spektakel architectuur, maar een intiem samenvloeien van ruimtes op mensen maat.