Walter Zinzen heeft iets met Afrika. Dat blijkt meteen uit de vele Afrikaanse beeldjes die zijn interieur sieren, maar nog meer uit de passie waarmee hij over dit continent vertelt. Geen wonder dat het Afrikamuseum één van zijn favoriete plekken is.

‘De keren dat ik met of zonder kleinkinde­ren een bezoek aan het museum bracht, kan ik niet meer tellen. Er valt ook zoveel te zien. Dat werd nog maar eens duidelijk toen je een tijdje geleden de kelders kon bezoeken. De schat­ten die je daar aantrof: één groot feest voor een Afrikaliefhebber.’

MEER DAN EEN MUSEUM

Het museum is niet alleen een plek waar je een indrukwekkende collectie maskers en andere kunstobjecten aantreft, het is ook een plaats die je doet stilstaan bij onze koloniale geschiedenis. ‘Laten we niet vergeten dat het indrukwekkende gebouw er kwam als een lofzang op het kolo­niaal bewind van Leopold II. Het dateert uit een tijd dat Congo het privébezit van de Belgische koning was en we er niet voor terugdeinsden om een groep Congolezen naar België over te brengen zodat ze tijdens de wereldtentoonstel­ling van 1897 in ‘negerdorpen’ aan de Belgische bevolking getoond konden worden.'

'Een aantal van hen kwam bij gebrek aan aangepaste kledij om van de kou. Vandaag liggen zeven van hen begraven aan een kerk in Tervuren. Een gedenk­plaat waarin hun zeven kleurrijke, Afrikaanse namen gegraveerd zijn, vertelt je meteen dat zich in Tervuren een stuk van onze koloniale geschiedenis afspeelde.’

UIT LIEFDE VOOR AFRIKA

Het Afrikamuseum doet meer dan de sfeer van vervlogen tijden oproepen. Het beschikt ook over een wetenschappelijk instituut waar onder­zoekers allerlei tropische planten en diersoorten bestuderen. ‘Het wetenschappelijk werk rond landbouw, tropische flora en fauna dat we ten dienste van Afrika kunnen stellen, vind ik zeer waardevol. Op die manier kunnen we iets terug­geven aan het Afrikaanse continent.’

De liefde voor Afrika is voor Zinzen duidelijk meer dan een bevlieging. Wat maakt dat deze ex-­journa­list voor Afrika valt? Is het de prachtige, onge­repte natuur die we hier in de Rand grotendeels kwijtgespeeld zijn? ‘Het zijn de mensen. Hun creativiteit en inventiviteit fascineren me. Ze leven vaak in uiterst moeilijke omstandigheden. Toch belet het hen niet om je met hartelijkheid en vriendelijkheid te benaderen en het weinige dat ze hebben met je te delen.'

'Ook hun respect voor de ouderen is iets waar ik met bewondering naar kijk. Bejaarde mensen stoppen ze niet weg in woonzorgcentra. Zij blijven deel uitmaken van de gemeenschap en worden geraadpleegd voor de wijsheid die zij met de jaren kregen. Iets anders waar ik met veel bewondering naar kijk, zijn de beeldjes die ze maken. Die zijn niet alleen mooi, er schuilt ook een prachtig verhaal achter. Zeg maar, een diepere spirituele dimensie. Hun samenleving mag dan misschien in onze termen een eenvoudige samenleving heten, wij in het moderne westen kunnen er nog wat van leren.’