Mijn eerste kennismaking met de Kruitfabriek was meteen bingo. Niet alleen omdat het een oud gebouw met een rijk verleden is, maar ook omdat de fototentoonstelling Forsaken beauty die er toen liep, mij erg aansprak. De vergankelijkheid der dingen, het is een thema dat me niet loslaat.’

OUDE GEBOUWEN NIEUW LEVEN GEVEN

Potloot bekent dat ze nostalgisch van aard is. Een punt achter het verleden zetten, is niet haar sterkste kant. Voor haar blijft het verleden verder leven in het heden. Vandaar dat een initiatief zoals de Kruitfabriek haar nauw aan het hart ligt. ‘Ik vind het knap dat ze dit oude gebouw een nieuwe bestemming hebben gegeven. Hier wordt weliswaar geen kruit meer gefabriceerd, maar de ziel van vroeger is nog steeds aanwezig. Je voelt als het ware nog het harde labeur van de arbeiders die hier actief waren.’

‘Die connectie met het verleden geeft deze plek een extra dimensie. Ik mag er niet aan denken dat dit gebouw op termijn plaats zal moeten maken voor nieuwbouw. De gedachte alleen al stemt me droef. We kunnen het verleden toch niet zomaar uitwissen? Voor mij zijn verleden, heden en toekomst met elkaar verbonden. In de Kruitfabriek heeft men dat duidelijk begrepen. Deze plek leeft. Kijk maar naar de graffiti, de vele culturele activiteiten, de ‘kruittuin’ waar je je eigen groenten kan telen, de gadgetshop en de bar. Ze geven deze plek een heel eigentijdse dynamiek.’

SCHILDEREN OM DE TIJD TE VERGETEN

In haar vrije tijd doet Potloot aan urban exploring. Ze trekt er met haar camera op uit om oude vervallen gebouwen te fotograferen. Een bezigheid waar ze helemaal in opgaat en die haar naar allerlei onherbergzame plaatsen brengt. Zo deed ze al interessante ontdekkingen in Cuba, New York, Vietnam,… ‘Het moet een ongelooflijke ervaring zijn om een desolate stad, zoals bijvoorbeeld Tsjernobyl, te bezoeken. Dat lijkt me een plek waar de tijd is blijven stilstaan. Dat gevoel zou ik willen vastleggen.’

Naast fotografie is de schilderkunst een andere passie van haar. ‘Ik experimenteer veel met kleuren. Mijn werken bestaan vaak uit meerdere lagen. Elk schilderij is anders. Als ik begin, weet ik niet waar ik zal uitkomen. Ik ga volledig op in het schilderen. Het helpt me om de harde wereld achter mij te laten, de tijd te vergeten en het verleden los te laten. Want hoezeer ik ook iets heb met gebouwen en mensen met een verleden, tegelijkertijd besef ik dat je het verleden moet kunnen loslaten. Als je te veel aan het verleden gehecht blijft, bestaat het gevaar dat een nieuwe toekomst geen kans krijgt.’

‘Dat besef dringt steeds meer door met het ouder worden. Ik stel dan ook vast dat ik de voorbije jaren steeds minder dingen uitstel. Misschien is dat wel de essentie van zestig worden? De tijd dringt. Dus laten we vooral van die kostbare tijd gebruikmaken en hem zo goed mogelijk benutten.’