Dat Neirinckx een band heeft met het cultureel centrum in Strombeek hoeft niet te verwonderen. In haar kindertijd bracht ze er vele uren door in de bibliotheek, waar haar vader bibliothecaris was. ‘Hoeveel boeken over Tiny of Claudia zou ik op deze plek niet hebben gelezen? In hun verhalen herkende ik mezelf. Van jongs af aan waren boeken goed gezelschap.’

TROUWE VRIENDEN

‘Boeken zijn nog steeds mijn vrienden. Waarschijnlijk komt dit omdat ik als enig kind ben opgegroeid en mijn gevoel van alleen zijn al lezend heb leren doorbreken.’ Haar liefde voor boeken heeft de tijd getrotseerd. Interessante boeken en dvd’s op de kop tikken, blijft een van haar favoriete bezigheden waarvoor ze graag naar het cultureel centrum trekt.

Onlangs nog deed ze er een ontdekking. ‘Ken je het boek De filosoof en de wolf van Mark Rowlands? Deze Engelse auteur beschrijft zijn relatie met de wolf Brenin waarmee hij tien jaar samenleeft. Hoe meer hij vertrouwd wordt met het gedrag van Brenin, hoe beter hij zichzelf en de wereld rondom hem gaat begrijpen.’

Op vrijdag is het niet de cultuur, maar de natuur die Neirinckx naar het cultureel centrum brengt. ‘Vrijdagavond is het tijd voor Boeren & Buren. Dan kan je op het plein voor het cultureel centrum groenten en fruit rechtstreeks van de boer kopen. Verser kan niet. Daarenboven kan je er een babbeltje slaan met de boer die je groenten heeft geteeld. Heel aangenaam vind ik dat.’

HAIKUMOMENT

Dit jaar wordt ze vijftig. Als ze terugblikt op de bijzondere momenten in haar leven, dan speelt het cultureel centrum van Strombeek regelmatig een belangrijke rol. Het is de plek waar ze geleerd heeft hoe je via een boek in het universum van de andere kan stappen en daarin helemaal kan opgaan.

Maar het is ook de plek waar de wereld voor haar openging. ‘Ik herinner me nog dat mijn vader er een poëziefestival organiseerde en mij voorstelde aan Johan Anthierens en Paul Snoek en ik een handtekening van hen kreeg. Als jong, verlegen meisje maakt zoiets indruk.’

Haar vader schrijft zelf poëzie en verhalen. ‘Of ik mij ook aan het schrijven van gedichten waag? Het gebeurt wel eens dat ik mijn gedachten en gevoelens in enkele tekens probeer vast te leggen. Nog niet zolang geleden deed ik het naar aanleiding van een mooi moment dat ik tijdens het gekende fileleed op de ring meemaakte. Het was een regenachtige dag en het was aanschuiven. Plots zag ik te midden van die zee aan staal en metaal een regenboog opduiken. Dat moment heb ik in een haiku proberen te vangen: Snoepjesboog breekt door grauwe regensluier en stalen autozee.’